Stanisław Emil Rappaport (1877-1965), profesor prawa Uniwersytetu Warszawskiego, urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej, tam też ukończył szkołę średnią i studia prawnicze na Wydziale Prawa. W 1905 r. współorganizator Koła Obrońców Politycznych. W latach 1908-1918 wykładał prawo karne w ramach Towarzystwa Kursów Naukowych, a 1906 r. wchodził w skład wybranej na IV Zjeździe Prawników
i Ekonomistów Polskich Komisji Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego. Współredaktor „Gazety Sadowej Warszawskiej”. W 1917 r. został pierwszym referen-tem prawa karnego Departamentu Sprawiedliwości w Tymczasowej Radzie Stanu, w tym samym roku obronił na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego pracę habilita-cyjną Bankructwo w ustawodawstwie nowoczesnym na tle porównawczym. W latach 1917-1919 profesor w Szkole Nauk Politycznych. W latach 1918-1939 wykładowca w Wolnej Wszechnicy Polskiej. W 1919 został mianowany sędzią Sądu Najwyższego. Od 1924 r. podjął funkcję sekretarza generalnego administracyjnego oraz sekretarza wydzia- łu karnego i sekcji prawa karnego Komisji Kodyfikacyjnej RP. W 1932 r. współtwórca Kodeksu karnego. W czasie II wojny światowej więziony na Pawiaku. Po wojnie w latach 1947-1951 pełnił funkcję prezesa Izby Karnej Sądu Najwyższego, a od 1946 r. był członkiem Najwyższego Trybunał Narodowego, powołanego do sądzenia hitlerow-skich zbrodniarzy wojennych. W 1946 r. współtwórca Uniwersytetu Łódzkiego, w 1948 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego UŁ. Autor. m.in. prac: Walka o reformę prawa karnego w Niemczech (1909), Państwo i prawo. Zarys krytyki radykalnej (1909), Sądy obywatelskie w Warszawie (1915), Zarys prawa karnego materialnego w świetle ustaw karnych (1920), Polityka kryminalna w zarysie (1948).
, profesor prawa Uniwersytetu Warszawskiego, urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej, tam też ukończył szkołę średnią i studia prawnicze na Wydziale Prawa. W 1905 r. współorganizator Koła Obrońców Politycznych. W latach 1908-1918 wykładał prawo karne w ramach Towarzystwa Kursów Naukowych, a 1906 r. wchodził w skład wybranej na IV Zjeździe Prawników i Ekonomistów Polskich Komisji Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego. Współredaktor „Gazety Sadowej Warszawskiej”. W 1917 r. został pierwszym referen-tem prawa karnego Departamentu Sprawiedliwości w Tymczasowej Radzie Stanu, w tym samym roku obronił na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego pracę habilita-cyjną Bankructwo w ustawodawstwie nowoczesnym na tle porównawczym. W latach 1917-1919 profesor w Szkole Nauk Politycznych. W latach 1918-1939 wykładowca w Wolnej Wszechnicy Polskiej. W 1919 został mianowany sędzią Sądu Najwyższego. Od 1924 r. podjął funkcję sekretarza generalnego administracyjnego oraz sekretarza wydzia- łu karnego i sekcji prawa karnego Komisji Kodyfikacyjnej RP. W 1932 r. współtwórca Kodeksu karnego. W czasie II wojny światowej więziony na Pawiaku. Po wojnie w latach 1947-1951 pełnił funkcję prezesa Izby Karnej Sądu Najwyższego, a od 1946 r. był członkiem Najwyższego Trybunał Narodowego, powołanego do sądzenia hitlerow-skich zbrodniarzy wojennych. W 1946 r. współtwórca Uniwersytetu Łódzkiego, w 1948 r. otrzymał tytuł profesora zwyczajnego UŁ. Autor. m.in. prac: Walka o reformę prawa karnego w Niemczech (1909), Państwo i prawo. Zarys krytyki radykalnej (1909), Sądy obywatelskie w Warszawie (1915), Zarys prawa karnego materialnego w świetle ustaw karnych (1920), Polityka kryminalna w zarysie (1948).)