Wykształcenie zdobywał prawdopodobnie u jezuitów w Akademii Wileńskiej. Jako prawnik prowadził sprawy m.in. hetmana M. Ogińskiego. Nie powiodły się jego starania, aby utrzymać szambelanię i urząd horodniczego grodzieńskiego. Nie udało się mu także skłonić Ignacego Potockiego, aby ten poparł go w zabiegach o zatrudnienie w sekretariacie Straży lub Policji. Równie nieskutecznie starał się o ekonomię jezierską, skidelską lub skołubowską na ziemi grodzieńskiej. Niektóre z jego niepowodzeń w karierze zawodowej i politycznej wynikały z rezerwy, z jaką podchodzono do jego poglądów, które wyrażał w swej uchodzącej za dość radykalną publicystyce. W 1790 r. wydał broszurę O sukcesji tronu i władzy stanów, następnie rozszerzoną w wydaniu pod tytułem O sukcesji tronu, władzy stanów i urzędach. Postulował w tych dziełkach m.in. dziedziczność tronu (najlepiej po powołaniu nań elektora saskiego bądź królewicza angielskiego) i ograniczenie roli możnowładztwa (np. poprzez zniesienie dożywotnich urzędów i zastąpienie ich kadencyjnymi). W 1791 r. wydał broszurę Gospodarstwo polityczne, w której przedstawiał plan pozyskania funduszy na armię ze sprzedaży większych starostw. Po uchwaleniu Konstytucji 3 maja głosił potrzebę jej wspierania. Chwalił starania Amerykanów, którzy budowali swój nowy porządek pod kierunkiem Georga Washingtona. Uciekając przed Targowicą, wyjechał za granicę pruską. Z tego też czasu pochodzi ostatni znany jego list, kierowany – jak to miał w zwyczaju – do króla Stanisława Augusta Poniatowskiego. Dalsze jego losy nie są znane.