Postać
Franciszek Radzewski ?-1748

Bliższe dane na temat jego dzieciństwa nie są znane. Będąc już starostą wschowskim, został posłem na sejm lubelski 1703 r., jednak oskarżono go – podobnie jak innych posłów poznańskich i kaliskich – o sympatie szwedzkie i usunięto z izby poselskiej, przeciw czemu protestował. Zaangażowany był w popieranie kandydatury Jakuba Sobieskiego na króla Polski. Gdy okazało się, że ten pretendent do korony nie ma na nią szans, Radzewski przystąpił do obozu zwolenników Stanisława Leszczyńskiego, stając się jednym z jego przywódców w Wielkopolsce. Swą pozycję umocnił po elekcji Leszczyńskiego na króla w 1705 r. Gdy zaś władzę przejął ponownie August II, Radzewskiego nie spotkały większe represje, nie licząc utraty nadanego mu jeszcze przez króla Stanisława chorąstwa nadwornego. Uczestniczył w kolejnych sejmach i dalej prowadził działalność opozycyjną względem Wettyna, którą wszakże w latach 1720. ograniczył. Krótkotrwały powrót Stanisława Leszczyńskiego do władzy w 1733 r. odbył się już jednak z dużym udziałem Radzewskiego, który został marszałkiem na sejmie elekcyjnym. Schronił się wraz z królem w Gdańsku, po którego kapitulacji trafił do rosyjskiej niewoli. Odmowę uznania władzy Augusta III opłacił uwięzieniem trwającym prawdopodobnie do 1735 lub nawet 1736 r. Jeszcze w 1741 r. próbował skłonił Szwedów do podjęcia współpracy i wsparcia antyrosyjskiej konfederacji, jaką pragnął zawiązać. Gdy te rachuby zawiodły, Radzewski zajął się publicystyką polityczną. Napisał m.in. reformatorsko nastawione dzieło Kwestyje politycznie obojętne… (1743). Używał pseudonimu Franciszek Poklatecki. Zmarł 5 maja 1748 r.