Postać
Franciszek Siarczyński 1758-1829

Urodził się 12 października 1758 r. w Hruszowicach (ziemia przemyska). Początkowo kształcił się u jezuitów w Jarosławiu i Rzeszowie, ale gdy zakon ten został zlikwidowany w r. 1773 decyzją papieża Klemensa XIV, Siarczyński wstąpił do zgromadzenia pijarów i kontynuował naukę w Rzeszowie, Międzyrzeczu Koreckim i Krakowie. Sam uczył następnie w szkole pijarskiej w Łukowie, oraz w warszawskim Collegium Nobilium i Collegium Regium. Jego brat – Antoni – związany był z dworem Stanisława Augusta Poniatowskiego. Za jego sprawą Franciszek Siarczyński podjął współpracę z królem – m.in. opracował dla niego traktat Krótka fizyczna i historyczna wiadomość o soli (1788). W 1790 r. objął probostwo w Kozienicach, zaś w r. 1791 otrzymał tytuł honorowego kanonika warszawskiego, zaś później warmińskiego. Podczas powstania kościuszkowskiego redagował – wraz z F. K. Dmochowskim – „Gazetę Wolną Warszawską” i „Gazetę Rządową”. W 1799 r. został proboszczem w Łańcucie, zaś w 1803 w Jarosławiu. W 1818 r. rząd austriacki pokrzyżował jego plany zostania biskupem tynieckim. W 1827 r. Siarczyński został pierwszym dyrektorem Zakładu Naukowego im. Ossolińskich we Lwowie (popularnego Ossolineum). Zmarł 7 listopada 1829 r. we Lwowie. Oprócz tekstów o charakterze publicystycznym, w których m.in. krytykował wystawność pogrzebów (Uwaga na koszta pogrzebowe w Wiedniu, 1781) czy przedstawiał swe poglądy na temat wagi dla życia narodu nauki i języka (jak w broszurze Zakus nad zaciekami Wszechnicy Krakowskiej, czyli uwagi nad niektórymi tej akademii dysertacjami, 1789, pisał dzieła z zakresu geografii np. Geografia czyli Opisanie naturalne, historyczne i polityczne krajów i narodów we czterech częściach świata zawierających się, (1790-1794) i historii; Obraz wieku panowania Zygmunta III, wydane po śmierci autora w latach 1843-1858; Dzieje narodu i kraju Rusi Czerwonej, (1828-1829).