Postać
Henryk Lisicki 1839-1899

Ukończył szkoły w Szczebrzeszynie, Lublinie i Kielcach, studiował rolnictwo w Instytucie Agronomicznym w Marymoncie (1856-1860). Od samego początku nastawiony był nieufnie do tradycji insurekcyjnej – gdy wybuchło powstanie styczniowe, udał się do Drezna. Później mieszkał w Galicji, m.in. w Krakowie, Lwowie, a ostatecznie osiadł w majątku Kalinów. Ożenił się z utalentowaną literacko melomanką Anną z Mycielskich. W ten sposób wszedł do bardzo znanej rodziny – jego szwagrem był hr. Franciszek Mycielski. Zaangażowany w sprawy samorządowe, pisał także do „Dziennika Poznańskiego”, „Czasu”, „Unii”, „Kwartalnika Historycznego”, „Przeglądu Polskiego”. Jako współpracownik „Przeglądu Historycznego” podjął własne badania, próbując tym samym ugruntować swoje poglądy. Interesował go zwłaszcza koniec XVIII w. i wiek XIX, analizował przyczyny upadku państwa polskiego, politykę państw zaborczych i postawy Polaków pod zaborami – z tego zakresu opublikował m.in.: Królestwo Polskie w ostatnim lat dziesiątku (1870-1871) Błędy cesarstwa i jego spadkobierców (1871-1872) Klemens książę Metternich (1884) Alfred Książę Windisch-Graetz. Feldmarszałek austriacki (1887) Polityka Austryi podczas trzeciego rozbioru Polski (1891) Skrzynecki i Prądzyński (1891) Napoleon III i Włochy (1892) Talleyrand (1892) Przede wszystkim jednak napisał jedną z najważniejszych w XIX w. monografii o Aleksandrze Wielopolskim (1878-1879), w której dość konsekwentnie bronił postawy tego polityka. Ukazywał racjonalność jego polityki, nie szczędząc za to krytyki ówczesnym Polakom, w których działaniach widział szaleństwo i nierozumność. Wiele miejsca poświęcił terrorowi w czasie powstania styczniowego. Używał ostrych słów, określając, na przykład, rządy powstańcze jako „obrzydliwy rozstrój, swawola młodzieży, kobiet i gawiedzi”. Takie poglądy zbliżyły go do konserwatywnych historyków: Juliana Klaczki, Stanisława Koźmiana, Waleriana Kalinki, Stanisława Tarnowskiego, z którymi współpracował m.in. jako członek Polskiej Akademii Umiejętności (od 1891). Zmarł na gruźlicę 12 lutego 1899. Opracował Mateusz Matyszkowicz