Postać
Józef Ujejski 1883-1937

Urodził się 8 stycznia 1883 r. w Tarnowie. Po ukończeniu w 1905 r. studiów z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim rozpoczął pracę w krakowskim gimnazjum. W 1913 r. wyjechał do Paryża w celu prowadzenia badań z dziejów Wielkiej Emigracji. W 1917 r. uzyskał habilitację, a w 1919 r. stał się profesorem Uniwersytetu Warszawskiego, z którym związał się do końca życia; w latach 1932/1933 pełnił funkcję rektora. Od 1921 r. był członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, a od 1922 r. Polskiej Akademii Umiejętności. W 1936 r. został mianowany wiceministrem w resorcie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego; w tym samym roku odebrał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Zmarł 8 lipca 1937 r. w Warszawie. Najważniejszym dziełem Ujejskiego stała się ogłoszona w 1931 r. praca Dzieje polskiego mesjanizmu do powstania listopadowego włącznie. Wyróżnił w niej trzy główne nurty mesjanizmu polskiego (narodowy, wyznaniowy i klasowy), mające swe korzenie już w XVI w. Inne jego dzieła: Główne idee w „Anhellim” Słowackiego (1916), Antoni Malczewski. Poeta i poemat (1921), Byronizm i skotyzm w Konradzie Wallenrodzie (1923), O cenę absolutu. Rzecz o Hojne-Wrońskim (1925), O Konradzie Korzeniowskim (1936). W 1963 r. w tomie Romantycy wydano wybór szkiców Ujejskiego.