Słownik Polskiej Myśli Politycznej
Andrzej Krzycki
Andrzej Krzycki [Cricius] (1482-1537), protegowany Piotra Tomickiego, który po studiach w Bolonii został sekretarzem króla Zygmunta I (1516), w 1522 r. otrzymał biskupstwo przemyskie, w 1527 - płockie, a w 1535 r. został arcybiskupem gniexnieńskim i prymasem Polski. Poeta, opiewał zwycięstwa nad Moskwą i Tatarami, utrzymując kontakty m.in. z Erazmem z Rotterdamu i Ph. Melanchtonem. W latach 1520 i 1530. dał się poznać jako znakomity znawca stosunków politycznych panujących w Europie, zaniepokojony anarchią panującą w Rzeczpospolitej; autor memoriałów i pism politycznych, m.in. Epithaphium... Reipublicae (1522), dialogu Religionis et Reipublicae querimonia (1522), krytykującego prywatę i niezgodę senatorów oraz szlachecką “złotą wolność”, a także satyry na sejm piotrkowski In vulgatam nuper quandam Asianam diaetam Diogenis Dalmatae dialogus (1536). W polityce zagranicznej, podobnie jak Tomicki i K. Szydłowiecki, reprezentował orientację prohabsburską.