Postać
Władysław Leopold Jaworski 1865-1930

Urodził się 5 kwietnia 1865 r. w Karsach w guberni kieleckiej Królestwa Polskiego w niezamożnej rodzinie szlacheckiej, kształcił w krakowskim Gimnazjum św. Anny i na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, który ukończył, uzyskując stopień doktora w 1889 r., po czym wyruszył za granicę celem odbycia uzupełniających studiów specjalistycznych (Berlin, Paryż). Pracując w Prokuratorii Skarbu w Krakowie, przygotował w 1892 r. rozprawę habilitacyjną, krytyczną wobec pozytywizmu prawniczego i szkoły historycznej, co zadecydowało o jej negatywnej ocenie. Nie zniechęcony, opublikował dwa lata później kolejną rozprawę, na podstawie której otrzymał veniam legendi, a w następnym roku mianowany został prywatnym docentem austriackiego prawa cywilnego. Przyjąwszy w wielkiej mierze stanowisko normatywisty prawniczego H. Kelsena, w 1898 r. Jaworski został mianowany profesorem nadzwyczajnym, w 1905 – profesorem zwyczajnym UJ, od 1910 r. nauki administracji. Od 1895 r. związał się z Klubem Społecznym, grupującym młodych konserwatystów (m.in. S. Estreicher, A. Krzyżanowski), wspierających usiłowania Michała Bobrzyńskiego rozszerzenia elektoratu zachowawców o zamożne chłopstwo; w 1900 r. został redaktorem politycznym „Czasu”, rok później posłem na galicyjski Sejm Krajowy, w 1907 r. zaś współtwórcą Stronnictwa Prawicy Narodowej. Wraz z M. Bobrzyńskim i J. Milewskim przygotował pracę eksponującą dorobek „stańczyków”, Z dziejów odrodzenia politycznego Galicji 1859-1873 (1911), polemizował też w tym zakresie z R. Dmowskim. W okresie wojny był wiceprezesem, a w 1915 r. prezesem Naczelnego Komitetu Narodowego, optującego za koncepcją odrodzenia państwa polskiego w oparciu o Austro-Węgry i Niemcy. Po 1918 r. wrócił do pracy naukowej i choć wdał się w spór m.in. ze Stanisławem Kutrzebą, wybrany został dziekanem Wydziału Prawa UJ w 1919 r. Prezes sekcji prawa cywilnego Komisji Kodyfikacyjnej, redaktor „Czasopisma Prawniczego i Ekonomicznego”, zdecydowany krytyk Konstytucji marcowej, związany z konserwatywnym Stronnictwem Prawicy Narodowej, uchodzi za twórcę „romantyzmu prawniczego”, eksponującego potrzebę „zawieszenia” systemu prawnego na wykraczających poza ten system „zasadach moralności Chrystusowej”. Uznaje się, że jego Projekt konstytucji miał znaczny wpływ na kierunek prac środowisk przygotowujących nowy ład konstytucji Polski po przewrocie majowym 1926 r. Zmarł na skutek nieszczęśliwego wypadku w Milanówku pod Warszawą 14 lipca 1930 r., spoczywa w Krakowie.