Urodził się 3 grudnia 1886 r. w galicyjskiej Wierzchni. Już we wczesnej młodości zaangażował się w działalność niepodległościową w ramach Związku Walki Czynnej, PPS i Związku Strzeleckiego. Pierwsze znaczące teksty publikował na łamach organu młodzieży socjalistycznej „Promień”, pisma wydawanego w latach 1899-1912 we Lwowie, od 1909 r. pozostającego pod dużym wpływem Józefa Piłsudskiego i jego współpracowników. Skwarczyński był członkiem jego redakcji. W 1912 r. począł także zamieszczać artykuły w innym socjalistyczno- niepodległościowym periodyku „Przedświt”. W 1914 r. wstąpił do I Brygady Legionów Polskich i podjął współpracę z Naczelnym Komitetem Narodowym. W 1916 r. znalazł się w Komendzie Głównej POW. Współtworzył Polską Organizację Niepodległościową we Lwowie i pismo „Rząd i wojsko”. Od 1920 r. redagował „Gazetę Polską”, zainicjował także powstanie dziennika „Naród” (1920) i pisma „Droga” (1922), jednego z najważniejszych periodyków związanych z piłsudczykami. Po przewrocie majowym podjął pracę w Kancelarii Cywilnej Prezydenta RP jako kierownik referatu społecznego. Prowadził działalność formacyjną i propagandową wśród młodzieży: współtworzył m.in. organizacje Kuźnia Młodych i Straż Przednia. Przyczynił się także do powołania Towarzystwa Wiejskich Uniwersytetów Regionalnych i Centralnego Komitetu do spraw Młodzieży Wiejskiej. Zmarł w Warszawie 2 kwietnia 1934 r. Główne prace: Cele wojny na wschodzie (1920), Pod znakiem odpowiedzialności i pracy (1933), Myśli o nowej Polsce (1933).