Urodził się 1 lutego 1862 r. w Kursku (Rosja). Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, studia te jednak przerwał i udał się za granicę, gdzie podjął studia filozofii i pedagogiki na różnych uniwersytetach niemieckich – najdłużej na Uniwersytecie w Lipsku. Pracował w redakcji petersburskiego tygodnika „Kraj”, pisując też między innymi dla „Głosu”, „Tygodnika Ilustrowanego”, „Wisły”, „Gazety Warszawskiej” i „Gazety Polskiej”. W latach 1897-1914 był członkiem komitetu redakcyjnego „Przeglądu Filozoficznego”. W 1906 r. został wybrany do I Dumy Państwowej. W latach 1906-1914 był wykładowcą na kursach naukowych w Warszawie. Od 1920 do 1932 r. wykładał filozofię i pedagogikę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, zajmując się głównie epistemologią i estetyką; autor m.in. Szkiców estetycznych (1884), Über den kritischen Realismus (1887), Racjonalizmu w teorii poznania Kanta (1898) i Rozdwojenia myśli polskiej (1901): tłumacz i autor wstępów do dzieł E. Tardieu, A. Schopenhauera i E. Dubois-Reimonda. Zmarł w 1945 r. w Wilnie.